اضطراب جدایی در کودکان
0
0
اضطراب جدایی در کودکان چیست؟ اضطراب جدایی، ترس کودکان از دوری والدین یا مراقبانشان است.
از نشانه‌های کودکان مبتلا به اضطراب جدایی گریه‌کردن یا چسبیدن به والدین یا مراقبان خود است.
اضطراب جدایی بخشی از رشد کودکان است. می‌تواند از حدود ۸ ماهگی شروع شود و در نوزادان ۱۴ تا ۱۸ماهه به اوج خود می‌رسد. اضطراب جدایی معمولاً در اوایل دوران کودکی به‌تدریج از بین می‌رود.
ترس از غریبه‌ها شبیه اضطراب جدایی است. اما زمانی است که کودکان از افرادی که نمی‌شناسند می‌ترسند.
کودکان در این مرحله بیشتر حرکت می‌کنند، بنابراین این اضطراب‌ها ازنقطه‌نظر بقا ضروری هستند. زیرا اگر بچه‌ها می‌توانستند بدون ترس از مراقبان خود دور شوند و از جدایی یا غریبه‌ها نترسیدند، راحت‌تر گم می‌شدند. نکته مهم این که اضطراب جدایی متفاوت از اختلال اضطراب جدایی است. برای کاهش این ترس در نوزادان و کودکان تا انتهای مقاله همراه ما باشید.
اضطراب جدایی چیست؟
در اوایل کودکی، گریه‌کردن، عصبانیت، یا چسبیدن – همه نشانه‌های اضطراب جدایی هستند – واکنش‌های سالم به جدایی و جزء رشد طبیعی کودک هستند. به یاد داشته باشید که کمی ترس در مورد رفتن مادر یا پدر طبیعی است، حتی زمانی که کودک شما بزرگ‌تر شده است. با درمان و راهبردهای مقابله‌ای مناسب، اضطراب جدایی فرزندتان را می‌توان تسکین داد و باید با بزرگ‌تر شدن کودک به طور کامل محو شود.
اگر اضطراب جدایی کودک به‌اندازه‌ای زیاد باشد که در فعالیت‌های عادی مانند مدرسه و دوستی‌ها اختلال ایجاد کند و ماه‌ها طول بکشد، ممکن است نشانه اختلال اضطراب جدایی در کودک باشد.
علائم اضطراب جدایی کودک چیست؟
تشخیص اضطراب جدایی معمولاً آسان است: آیا هنگام تخلیه مهدکودک زیاد گریه می‌کند؟ این یک نشانه است برخی دیگر عبارت‌اند از:
وقتی کودک را ترک می کنید بیشتر به شما می چسبد.
گریه کردن یا چسبیدن در موقعیت های جدید (عمدتا از ۶ ماهگی تا ۳ سالگی)
امتناع از خوابیدن بدون شما یا مراقب دیگر
شروع به گریه کردن در شب هنگامی که بیدار می شود.
چگونه اضطراب جدایی کودک را کاهش دهیم؟
برای درمان اضطراب جدایی کودک، مراحلی وجود دارد که می‌توانید برای کاهش اضطراب جدایی انجام دهید.
- جدایی را تمرین کنید.
در ابتدا کودک خود را برای دوره‌های کوتاه و زمان‌های کوتاه نزدیک مراقب مطمئن بگذارید. همان‌طور که کودک شما به جدایی عادت می‌کند، می‌توانید به‌تدریج مدت بیشتری او را تنها بگذارید.
- جدایی بعد از خواب و شیردهی
برای تنها گذاشتن کودک بعد از چرت‌زدن یا شیر خوردن برنامه‌ریزی کنید. نوزادان زمانی که خسته یا گرسنه هستند بیشتر مستعد اضطراب جدایی هستند.
- خداحافظی سریع
یک برنامه “خداحافظی” سریع ایجاد کنید. تشریفات آرامش‌بخش هستند و می‌توانند یک کار ساده مانند بای‌بای کردن یا یک بوسه خداحافظی باشند. بااین‌حال همه چیز را سریع تمام کنید تا بتوانید:
بدون هیاهو برو به فرزندتان بگویید که می‌روید و برمی‌گردید، سپس بروید – متوقف نشوید و آن را بزرگ‌تر از آنچه هست نکنید.
- خوش‌قول باشید
به وعده‌های خود عمل کنید برای اینکه کودک به شما اعتماد کند. با این اطمینان کودک می‌تواند جدایی را راحت‌تر تحمل کند. مهم است که در زمانی که قول داده‌اید برگردید.
- محیط را ایمن کنید
از پرستار یا یکی از نزدیکان بخواهید به خانه شما بیاید. وقتی فرزندتان از خانه دور است، او را تشویق کنید که یک شی آشنا از خانه همراه خود بیاورد.
- مراقبت‌کننده مطمئن بیاورید
یک مراقب یا آشنا یا پرستار ثابت داشته باشید. اگر مراقبی را استخدام می‌کنید، سعی کنید او را در طولانی‌مدت در کار نگه دارید تا از ناهماهنگی در زندگی فرزندتان جلوگیری کنید.
- برنامه‌های استری زا نداشته باشید
برنامه‌های تلویزیونی ترسناک را به حداقل برسانید. اگر برنامه‌هایی که تماشا می‌کنید ترسناک نباشند، احتمال ترس فرزندتان کمتر است.
- ثابت‌قدم باشید
سعی کنید تسلیم نشوید. به فرزندتان اطمینان دهید که مشکلی برایش پیش نخواهد آمد. تنظیم محدودیت‌های ثابت به سازگاری فرزندتان با جدایی کمک می‌کند.
چگونه به نوزادان و کودکان مبتلا به اضطراب جدایی کمک کنیم؟
اگر فرزند شما از اضطراب جدایی رنج می‌برد، بهتر است از جدایی ناگهانی خودداری کنید. در عوض، این کارهای را برای کمک به فرزندتان انجام دهید.
ورود به مکان‌های جدید
- اگر کودک خود را در مکانی جدید، مانند خانه‌یکی از بستگان، مرکز نگهداری از کودکان یا پیش‌دبستانی می‌گذارید، قبل از جدایی، زمانی را در مکان جدید با فرزند خود بگذرانید. اگر فرزند شما در مکانی امن و آشنا با افرادی که به آنها اعتماد دارد رها شود کمتر مضطرب خواهد شد.
- اجازه دهید کودک یا کودک شما چیزی را که دوست دارد از خانه بردارد، مانند خرس عروسکی، بالش یا پتو. این اشیا به کودک شما کمک می‌کند تا احساس امنیت بیشتری داشته باشد. شما می‌توانید به‌تدریج آنها را حذف کنید.
- اضطراب جدایی نوزاد یا فرزند خود را به معلمان پیش‌دبستانی یا مدرسه بگویید. به آنها در مورد کارهایی که برای کمک به فرزندتان باید انجام دهند، اطلاع دهید. به‌این‌ترتیب، افراد دیگر می‌توانند از کودک شما حمایت کنند.
هنگام ترک‌کردن کودک
- با جدایی کوتاه‌مدت از نوزاد یا کودک خود شروع کنید. وقتی اضطراب جدایی فرزندتان کمتر شد، می‌توانید به‌تدریج زمان جدایی را افزایش دهید.
- به فرزندتان بگویید چه زمانی می‌روید و چه زمانی برمی‌گردید. رفتن بدون خداحافظی می‌تواند اوضاع را بدتر کند. نوزاد یا کودک شما ممکن است وقتی متوجه می‌شود که شما در کنار شما نیستید، گیج یا ناراحت شوند.
- قبل از رفتن فرزندتان را در یک فعالیت لذت‌بخش قرار دهید.
- هنگام خروج ظاهری آرام و شاد به چهره خود داشته باشید. اگر نگران یا غمگین به نظر برسید، ممکن است فرزندتان فکر کند مکان امن نیست و ممکن است ناراحت شود.
شیوه‌های رفتار در خانه
- با گذاشتن کودک در اتاق همراه با شخص دیگری به فرزندتان کمک کنید تا به دوری از شما عادت کند. به‌عنوان‌مثال، “من فقط برای زمان کمی به آشپزخانه می‌روم.” رکسانا از شما مراقبت می‌کند. با جدایی‌های بسیار کوتاه شروع کنید و به‌مرورزمان جدایی را افزایش دهید.
- از انتقاد یا سرزنش‌کردن اضطراب جدایی فرزندتان بپرهیزید. به‌عنوان‌مثال، از گفتن جملاتی مانند “این‌قدر بچه نباش” خودداری کنید.
- با فرزندتان درباره ترس‌های جدایی بازی کنید یا داستان بسازید. به‌عنوان‌مثال، “روزی روزگاری، خرگوش کوچکی بود که نمی‌خواست خانواده خود را ترک کند.” او از محیط بیرون از لانه‌اش می‌ترسید…. با این شیوه برخورد فرزند بااحساس می‌کند که فقط او ترس جدایی از والدین خود را ندارد.
- تلاش کند تا عزت‌نفس فرزندتان تقویت شود. با توجه مثبت کاری کنید تا شجاعت دوری از شما پیدا کند.
اختلال اضطراب جدایی چیست؟
اختلال اضطراب جدایی (SAD) وضعیتی است که در آن کودک هنگام دوری از خانه یا جداشدن از یکی از عزیزان، مضطرب و عصبی می‌شود. ترس از جدایی باعث ناراحتی شدید کودک می‌شود و ممکن است در فعالیت‌های عادی او مانند رفتن به مدرسه یا بازی با کودکان دیگر اختلال ایجاد کند.
اضطراب جدایی در کودکان بسیار کوچک (آنهایی که بین ۸ تا ۱۴ماهه هستند) طبیعی است. در این سن کودکان از افراد و مکان‌های ناآشنا می‌ترسند. زمانی که این اضطراب، کودکان بالای ۶ سال را تحت‌تأثیر قرار دهد و شدید باشد یا بیش از ۴ هفته طول بکشد، احتمالاً کودک به اختلال اضطراب جدایی مبتلا است.
علائم اختلال اضطراب جدایی
در زیر برخی از شایع‌ترین نشانه‌های اختلال اضطراب جدایی آورده شده است:
- نگرانی غیرواقعی و دائمی مبنی بر اینکه در صورت ترک کودک، اتفاق بدی برای والدین یا مراقب او رخ خواهد داد.
- نگرانی غیرواقعی و دائمی که در صورت رفتن والدین، اتفاق بدی برای کودک رخ خواهد داد.
- امتناع از رفتن به مدرسه به‌منظور ماندن در کنار مراقب.
- امتناع از خوابیدن بدون اینکه مراقب او نزدیک باشد یا نخوابیدن به‌دوراز خانه.
- ترس از تنها ماندن
- کابوس‌های جدایی
- شب‌ادراری
- داشتن علائم فیزیکی، مانند سردرد و معده درد
- عصبانیت‌های مکرر یا التماس
- ترس یا احساس گناه شدید
علل و عوامل اختلال اضطراب جدایی
علل و عوامل خطر احتمالی برای SAD عبارت‌اند از:
- یک رویداد استرس‌زا یا آسیب‌زای مهم در زندگی کودک، مانند بستری‌شدن در بیمارستان، مرگ یک عزیز یا حیوان خانگی، یا تغییر در محیط (مانند نقل‌مکان به خانه دیگر یا تغییر مدرسه)
- کودکانی که والدین آنها بیش از حد محافظ کننده هستند ممکن است بیشتر در معرض اختلال اضطراب جدایی باشند.
- کودکان مبتلا به اضطراب جدایی اغلب دارای اعضای خانواده مضطرب یا سایر اختلالات روانی هستند که نشان می‌دهد خطر ابتلا به این اختلال ممکن است ارثی باشد.
- دلبستگی ناایمن به والدین یا مراقبان
- فشار، استرس و اضطراب
- سایر اختلالات اضطرابی مانند حملات پانیک، اختلال اضطراب اجتماعی، فوبیا یا آگورافوبیا
- کودکان مبتلا به SAD همچنین ممکن است اختلال وسواس فکری – اجباری (OCD) یا افسردگی داشته باشند.
